سالهاست از روزهایی که اینترنت نبود گذشته، یا اون سالهایی که تازه داشتم فضای مجازی را درک می کردم- همون فضایی که سالهای بعد زندگی واقعیه من شد- اون روزها گذشته: روزهای بدون یاهو مسنجر،روزهای بدون دوستان وبلاگی که حالا از هیچکدومشون خبر ندارم، روزهای بدون فیس بوک
حالا روزهای طلایی وایبر و واتس اپ و هایک و کیک و ... است، روزهایی که فقط با یک کلیک یا حتی فرستادن چند تا آیکون می تونی هر چی می خوای به هر کسی هر جای دنیا که باشه بگی
اما من هنوز هم نمی تونم هر چی دلم خواست به هر کی هر جای دنیا که باشه بگم
و جالب تر این که دلم برای روزهایی تنگ شده که هیچکدوم اینها نبود روزهایی که وقتی تلفن زنگ می خورد فرصت داشتی حدس بزنی کی بهت زنگ زده یا پستچی برای کی نامه آورده
اون روزا هم ساکت و تنها بودم
فقط فرقش این بود که لحظه هایی وجود داشت که بهترین ها را در مورد خودم حدس می زدم
انگار هیچ چی ندارم
هیچ چی ...
موافقم...من هنوز که هنوزه حسی که یک نامه بهم می ده رو تو هیچ چیزی پیدا نکرده ام...زندگی است دیگر...به پیش می رود...زمونه ست دیگه...عوض می شه....باید ساخت باهاش
باید ساخت ...
کرگدن درون و گاو درون و باغ وحش درون من با سر زدن به خونه شما کلی ذوق کرد رفیق وبلاگی خیلی خیلی قدیمیم